07 Ekim 2011 Cuma, 23:10 tarihinde Seyit Karakaya tarafından eklendi
İSLAM’DA GIYBET VE DEDİKODU
Rafet AYDENİZ
İslam Dininde gıybet ve dedikodu haramdır. Bu hususta Peygamber Efendimizin hadisi şerifleri ve Kur’an-ı Kerim’de ayetler vardır. Peygamber Efendimiz bir grup sahabe ile otururken orada bulunan sahabelerden birisi kalkıp gitmiştir. Kalkıp giden sahabenin arkasından orada bulunan bir sahabe onun aleyhinde konuşmuştur. Peygamber Efendimizde o şahısa “ağzını temizle” buyurmuştur. O zatta “Ey Allah’ın Resulü bir şey yemedim ki ağzımı temizleyeyim” deyince Peygamberimiz Hz. Muhammed (a.s.) “yemez olur musun, biraz önce kalkıp giden kardeşinin etini yedin” demişlerdir ve kendisine sahabelerden birisi “söylediğimiz şeyler o kardeşimizde mevcutsa da mı demeyeceğiz” deyince “tabi demeyeceksiniz, zaten söylediğiniz kusurlar onda mevcutsa bu gıybete girer yok mevcut değilse bu bir iftiradır” buyurmuşlardır.
Cenabı Allah Kur’an-ı Kerim’de gıybet ve dedikoduyu iki yüz ayet ve “Hümeze Suresi” adıyla başlı başına bir sure ile yasaklamıştır. Bu ayetlerden örnek verecek olur isek;
“Allah kötü sözün açıkça söylenmesini sevmez (Nisa Suresi 148. Ayet)”,
“(İnsanları) dilleri ile çekiştiren, kaş ve gözüyle işaretler yapıp alay eden her fesat kişinin vay haline (Hümeze Suresi 1. Ayet)”,
“Ey insanlar, zandan çok sakının. Zira zannın bir kısmı günahtır. Birbirinizin gizli şeylerini araştırmayın: biriniz diğerinizi arkasından çekiştirmesin. Biriniz ölmüş kardeşinizin etini yemeyi sever mi? İşte bundan iğrendiniz. O halde Allah’tan korkun, şüphesiz Allah, tövbeyi çok kabul eden, çok esirgeyendir (Hucurat Suresi 12. Ayet)”,
Biz insanlar ibresi nur ile kir arasında gidip gelen varlıklarız.
İnsan çatallı bir varlıktır. İyiyi gördü mü kötüye, güzeli gördü mü çirkine, hayrı gördü mü şerre meylederiz. Büyük Türk İslam mütefekkir ve mutasavvıfı Mevlana Celaleddin-i Rumi, “Hayvan hayvanlığı ile melek melekliği ile kurtulmuştur. İnsanoğlu ise bu ikisinin arasında yalpalayıp durmaktadır” der. Bu doğrudur. Çünkü biz üzerimizde hem meleklik hasleti hem de hayvani duygular taşıyan varlıklarız. Alçalmaya başladığımız zaman şeytana oh dedirtir, yükselmeye başladığımız zaman da meleklere gıpta ettiririz.
İslam’ın dünya çapında yetiştirmiş olduğu Hindistanlı büyük İslam Bilgini Muhammed Hamidullah “İslam Peygamberi” adlı günümüzde hala aşılamamış olan ünlü eserinde bu konuyu şöyle anlatmaktadır. “Dünyaya dirsek dönüp sırt çeviren Allah Dostu abidler, zahitler, büyük sufi ve Allah Dostu veliler vardır. Ben bunlara şahsen saygı duyarım fakat idealimdeki insan tipi bunlar değildir. Cenabı Allah, meleği yaratırken ona kötülük yapma melekesi vermemiş, şeytanı yaratırken de ona da iyilik yapma melekesi vermemiştir. Melek istese de kötülük yapamaz, şeytan istese de iyilik yapamaz. Çünkü meleğin yaratılışı iyilik üzerine, şeytanın yaratılışı da kötülük üzerinedir. İnsan mı? O ne bir melek, ne de bir şeytandır. O bir insandır ve öyle kalmalıdır. Elbette ki insan, yanılacak, hata edecek, kusurda bulunacak ve günah işleyecektir. Bütün bunları yaptıktan sonra bu yaptıklarından pişmanlık duyarak Allah’a yönelip ona iltica ederek Cenabı Allah’tan bağışlanmasını ve günahlarının affedilmesini isteyecektir. İşte benim idealimdeki insan tipi budur.”
Hz. Muhammed (s.a.v.) bir gün sahabelerine şunu söylemiştir: “Allah’ın rahmeti olmasaydı ibadetleriniz sizi kurtaramazdı” “Ey Allah’ın Resulü senide mi?” deyince Peygamber Efendimiz “Elbette beni de” diye cevap vermişlerdir.
Biz günlük hayatımızda farkında olalım veya olmayalım pek çok günah işleriz. Ama işlediğimiz bu günahların bir kısmını bizim ıstırabımız ve gözyaşımız silip temizlerken, bir kısmını da Allah’ın sonsuz rahmet ve mağfireti bağışlayıp affedecektir.
Eğer her günah insanı şarap gibi sarhoş etseydi yeryüzünde ayık insan kalmazdı.
Günah işleyen her insanı dinin dışına atacak olur isek yeryüzünde dindar insan bulamazdık.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder