EN BÜYÜK MANEVİ VİRÜS: GIYBET/DEDİKODU- Abdullah YALMAN- BEYŞEHİR VAİZİ

Abdullah YALMAN- BEYŞEHİR VAİZİ

EN BÜYÜK MANEVİ VİRÜS: GIYBET/DEDİKODU

Yüce Yaratıcı yaratılmışların en şereflisi olarak yarattığı insanı her türlü afetten korumak için  başı boş bırakmamış ve onu katında gönderdiği bilgilerle donatmış ve koruma altına almıştır. Her türlü manevi saldırıya karşı ona savunma tekniklerini öğretip savunma araçlarını ona vermiştir.

İnsanın maddi bedeni ve vücudu nasıl rahatsızlıklardan ve hastalıklardan korunmaya muhtaçsa şahsiyet-i maneviyesi olan ruhu da manevi hastalıklardan korunmaya muhtaçtır. Nezle grip gibi hastalıklar insan vücudunda zayıflamalara, kırılganlıklara ve dayanıksızlıklara sebep olurken verem, kanser gibi tedavisi zor, zaman zaman imkansız olan hastalıklar da ihmal edildiği zaman insanın helakine ve ölümüne sebep olabilmektedir. Günahlar da bu virüsler gibidir. Bunlardan bazısı basit programlarla temizlenebilirken, bazıları da temizlemek için özel lisanslı programlara ihtiyaç duyarlar.

İnsanın manevi hayatının virüsleri olan günahlar da bu hastalıklar gibidir. Küçük günahlar nezle-grip gibi manevi hayatımızın sarsılıp zarar görerek zayıflamasına sebep olurken büyük günahlar da insan vücudunu harap edip yok olmasına bile sebep olan verem kanser hastalıkları gibidir. Çünkü bu günahlar öncelikle insanın manevi hayatını sonra da toplumun huzurunu sabote eden manevi virüslerdir.

            Toplumun ihtiyaç duyduğu huzurun temeline konulan en tahripkar virüslerden biri de Gıybet ve dedikodudur.

Gıybet; bir insanı gıyabında eleştirmek, çekiştirmek ve hoşlanmayacağı sözler söylemektir. Halk arasında buna "dedi-kodu" da denir. Kişinin bedeni, nesebi, ahlâkı, işi, dini, elbisesi, evi, bineği ve benzeri şeyler dedikodu konusu olabilir. Gözün şaşılığı, saçların döküklüğü, uzun veya kısa boylu, siyah veya sarı renkte olmak gibi nitelikler hakkında alaylı bir şekilde bahsedilmesi gıybetin tarifine dahil olur. Dolayısıyla gıybet, bir kişinin gıyabında/yokluğunda aleyhine ve hoşuna gitmeyecek şekilde arkasından konuşmaktır. Bu yönüyle gıybet, insanlar arasındaki sevgi ve saygıya vurulan en büyük darbelerden biridir.

Gıybetin sözlüklerdeki bu tarifinin yanında hayatta yaşanan tarifini Hz. Peygamber (sas) yapmıştır: 

                         .قَالُوا اللهُ وَرَسُولُهُ أَعْلَمُ  أَتَدْرُونَ ماَ ‏ ‏الْغِيبَةِ

قاَلَ ذِكْرُكَ أَخَاكَ بِماَ يَكْرُهُُقِيلَ أَفَرَأَيْتَ إِنْ كَانَ فِي أَخِي مَا أَقُولُ

قَالَ إِنْ كاَنَ فِيهِ مَا تَقُولُ فَقَدِ ‏ ‏اغْتَبْتَهُ ‏ ‏وَإِنْ لَمْ يَكُنْ فِيهِ فَقَدْ ‏ ‏بَهَتَّه 

Hz. Peygamber: "Gıybet nedir bilir misiniz?" diye sormuş, sahabe; "Allah ve Resulü daha iyi bilir" cevabını vermişler, bunun üzerine Peygamberimiz (a.s.);  "Kardeşini onun hoşlanmadığı bir nitelik ile anmandır" diye tarif etmiştir. Kendisine, "Kardeşimde dediğim o özellik/nitelik varsa ne buyurursunuz? denilmesi üzerine, "Eğer dediğin sıfat kardeşinde varsa işte o zaman gıybet olur. Yoksa, ona bühtan ve iftira etmiş olursun" buyurmuştur.”[1]

Bu tarif gıybet/dedikodu ile ilgili akıllarda hiç bir soru bırakmayacak kadar açık ve anlaşılırdır. Hadis-i şerifte her şey açıkça ortaya konmuştur ki gıybet insanın hoşuna gitmeyen ve konuşulup dillendirilmesini istemediği her şeydir.

Kur’an-ı Kerim ilkeler ve kuralla kitabıdır. Yani O her konuda ayrıntılı bilgiler vermez. Ancak özellikle insan ve toplum hayatına çok zarar vereceği açık olan konularda ayrıntıya yer vermektedir. Bu meyanda sahitlik,[2] yalancı şahitlik[3] gibi konularda açık uyarılar yapmış, özellikle bazı had cezalarını açıklamış[4], talak ve miras hukukuyla ilgili de daha ayrıntılı bilgiler vermiştir. Çünkü bu konular insan ve toplum hayatında çok önemli yer tutmaktadır. Aynı şekilde Yüce Yaratıcının toplumsal dokuyu zedeleyen alay etme, küçük görme, zan, kusurları araştırma gibi önemli konuları açık bir dille ele aldığını görüyoruz. Bu konuları içeren Hucurat suresi sosyal mesajları çok olan bir suredir.  Fahr-i Kainat(sas) efendimizin tarif ettiği gıybetin ne kadar kötü olduğunu da Hucurat 12. ayette görüyoruz.

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا كَثِيراً مِّنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ وَلَا تَجَسَّسُوا وَلَا يَغْتَب بَّعْضُكُم بَعْضًا أَيُحِبُّ أَحَدُكُمْ أَن يَأْكُلَ لَحْمَ أَخِيهِ مَيْتًا فَكَرِهْتُمُوهُ وَاتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ تَوَّابٌ رَّحِيمٌ

“Ey iman edenler! Zannın çoğundan kaçının. Çünkü zannın bir kısmı günahtır. Birbirinizin kusurunu araştırmayın. Biriniz diğerinizi arkasından çekiştirmesin. Biriniz, ölmüş kardeşinin etini yemekten hoşlanır mı? İşte bundan tiksindiniz. O halde Allah'tan korkun. Şüphesiz Allah, tevbeyi çok kabul edendir, çok esirgeyicidir.”[5].

Bu ayet-i kerime’de Yüce Allah, kişilik haklarını ihlal eden üç davranıştan sakınılmasını emretmektedir. Bunlar; "kötü zanda bulunmak", "insanların gizli hallerini araştırmak" ve "gıybet etmek”tir.

Bu ayet gıybetin ne kadar kötü bir şey olduğunu gösterir. “Biriniz, ölmüş kardeşinin etini yemekten hoşlanır mı?” kısmı “gıybetin tabi olarak, aklen ve şeran kötülüğünü ve çirkinliğini tasvirdir. Gıybet edilen kimse gıybeti yapıldığı sırada orada bulunmayıp kendini savunamadığından bir ölü gibidir. Hem de aradaki din bağı sebebiyle kardeş olan bir ölü gibidir. Böyle bir durumda yanında olmayan bir kardeşinin şeref ve onuruna saldırmak onun et ve leşini yemekle aynı değerde tutulmuştur.”[6]  Ayrıca Yüce Allah’ın gıybeti “ölü kardeşinin etini yemeye” benzetmesi çok dikkat çekicidir ki insan eti yemek hele ölmüş insan etini yemek en ilkel kabilelerin bile yapmadığı bir iştir. Yani gıybet o kadar kötüdür ki Allah onu en iğrenç bir işe benzetmiştir. Gerçekten sonuçları ile birlikte düşünüldüğü zaman gıybet büyük ailevi ve sosyal felaketlere sebep olabilmektedir. Çünkü birçok aile dedikodu ve gıybetler yüzünden parçalanmakta ve bir çok insan yine aslı olan olmayan dedikodularla birbirine girmekte. Gıybetin olduğu yerde mutlaka zan, yalan ve iftira da olur. Çünkü bunlar ikiz kardeşler gibidirler.

Peygamberimizin eşi Hz. Aişe validemiz anlatıyor: Bir gün Hz. Peygambere;

‏‏قُلْتُ لِلنَّبِيِّ ‏ ‏صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ ‏ ‏حَسْبُكَ مِنْ ‏ ‏صَفِيَّةَ ‏ ‏كَذاَ وَكَذاَ فَقاَلَ : لَقَدْ قُلْتِ كَلِمَةً لَوْ مُزِجَتْ بِماَءِ الْبَحْرِ لَمَزَجَتْهُ ‏ ‏ ‏

"Ey Allah’ın Elçisi! (Eliyle kısa boylu olduğunu tarif ederek) Şöyle şöyle  olan Safiye   sana yeter  dedim. Bunun üzerine bana,  "Ey Aişe! Öyle bir söz söyledin ki,  eğer o söz denizin suyu ile  karışsa her halde onu ifsat eder, tadını ve kokusunu bozardı" buyurdu.

"Bir gün Hz. Peygambere bir insanı, davranışlarını taklit ederek anlattım." Bunun üzerine Allah'ın Elçisi, “Mukabilinde bana dünyayı verseler bile,  bir insanı hoşlanmayacağı bir şey ile taklit ve tavsif etmeyi katiyen  sevmem” buyurdu.[7]

Bütün bu ayet ve hadisler bize gıybetin ne olduğunu ve nelere mal olabileceğini gösteriyor. Bizim bu manevi illetten/hastalıktan yüzde yüz kurtulmamız nerdeyse imkansız, ancak ondan korunmak için şunları unutmamak gerekiyor:

1-     Kendimize yapılmasını istemediğiz bir şeyi başkasına yapmamaya çalışmalıyız.

2-      İnsanların ayıp, kusur ve günahlarını araştırmanın, anlatmanın bize bu dünyada da ebedi alemde de hiçbir faydasının olmayacağını aklımızdan çıkarmamalıyız.

3-      İnsanların kusurlarını örtmenin bizim günahlarımızın affına bile sebep olabileceğini bilmeliyiz, zira Efendimiz(sas); “Müslümanların gıybetini yapmayınız ve onların ayıplarını araştırmayınız. Onların gizliliklerini araştıranın gizlisini de Allah ortaya çıkarır. Onu evinde bile rezil eder.”[8] “Kim bir Müslüman kardeşinin ayıbını gizlerse, Allah da kıyamet gününde onun ayıp ve kusurlarını gizler” buyurmaktadır.

4-     Yanımızda gıybet yapılmaya başlandığı zaman, öncelikle uygun bir dille yapılanın çok doğru olmadığını anlatabiliriz, eğer hala devam ediliyorsa o zaman o ortamı terk ederek tavrımızı ortaya koyabilmeliyiz. Zira yapılması ve konuşulması helal olmayan şeylerin dinlenilmesi de helal olamaz.

5-  Hz. Peygamber(sas)’in şu hadisini de unutmamalıyız; “Mirac gecesinde, bakır tırnakları olan bir kavim bana gösterildi,  Bu tırnaklarıyla yüzlerini (ve göğüslerini) tırmalıyorlardı. "Ey Cebrail! Bunlar da kim?" diye sordum. "Bunlar, dedi, insanların (gıybetlerini yaparak) etlerini yiyenler ve ırzlarını (şereflerini) payimal edenlerdir.(iffetli kimselere iftira atanlardır)"[9]

---

[1] Müslim, Birr, 70 (III, 2001); Ebu Davut, Edep, 40 (V, 191-192).

[2] Maide 5/8 vb.

[3] Nisa 4/135

[4] Nur 24/2, 4; Maide5/38 vb

[5] Hucurât, 49/12.

[6] Elmalılı Muhammed Hamdi, Hak Dini Kur’an Dili, VII, 210

[7] Ebu Davut,Edep 40., V, 192-193.

[8] Ebû Davud, Edeb, 42

[9] Ebu Davud, Edeb 40

Watch Later (playlist)http://www.youtube.com/watch?v=IAVJClXFUTw

('http://www.youtube.com/p/BA1EAB02E0AB1C41?version=3&hl=en_US',)

İstemeyerek de olsa nokta koyuyorum.

Beyhude geçen 27 yıl içerisin de

"Terörü Kardeşlik Ateşinde Yakmak" adlı Teröre Son Vermek İçin Hazırlanan Konferans

Anlamlandıramadığım Duygularım… 

Ömrüm boyunca kalabalıklar içinde yalnızlık çektim. Herkes gibi davranmayı, herkesin yaptığını yapmayı, velhasıl herkes gibi olmayı hiçbir zaman sevmedim

Çünkü idealist bir açım var… Ulaşılması güç gayelere sevdalıyım. Hiçbir zaman mozaik bir görüşüm ve mozaik bir inancım olmadı. Türklük bedenim, İslam ruhum prensibiyle hayatı okumaya ve anlamaya çalıştım.

Ve hep garipsendim, hor görüldüm, yaftalandım. Her yaptığım olay oldu. İyilik yapsam, garipsendim. Derler ya “adın çıkmış dokuza, inmez sekize”…

 Birilerinin hayal bile edemeyeceği, hayal edip de gerçekleştiremeyeceği gayeleri gerçekleştirmeye çalıştım ve azimle yola çıktıklarımı başardım… Büyük, engin, ve asil ideallerin, soylu düşlerin savunucusu oldum.. Bu hareketlerim birilerine veya her hangi bir kitle yaranmak adına yapmadım. Yalnızca geniş bir kitle tüm insanoğullarına bir faydam olsun istedim. “Yaşıyorsam bir sebebi olmalı” diye düşündüm. Geleceğin nesillerine örnek olmak istedim.

 İnsanoğlu istedikten sonra başaramayacağı bir şey olmadığının ispatı olmak istedim, örnek teşkil eden bir hareketti yaptığım.  İnsanoğullarının gerçeklerle yüz yüze yaşamasını gaye edindim.

Hep garipsendim, hep hor görüldüm, hep yaftalandım… Yaşamış olduğum yurdun, inandığım ölçülerde propagandasını yaptım. Hem inancım için hem yaşadığım, inandığım için… Ben  Yüce Türk Milletinin vatanlaştırdığı bu coğrafyada atalardan gelen her şeyi aldım, her şeyi kabul ettim.  Büyük bir mirası, diliyle, diniyle, kültürüyle iyisiyle-kötüsüyle her şeyi kucakladım. İnancım doğrultusunda propaganda yapmamın nihayetinde; hep yaftalandım.içimizde ekmek yiyen ama bu vatana aidiyet hissetmeyenler tarafından!..

Emeğimin karşılığını, ne yaptığımı bilmeyenlerden alamayacağımı bile bile bi nebze faydam bulunsun niyetiyle verdim. Onlara göre benim emeğimin hiçbir kıymeti yoktur.

Gün geldi ötekileştirildim… İftiralara, adi ithamlara, karamalara düçar kaldım. Şahsıma sıfat takan ama ne uğraşlar içerisinde neler başardığımı, ne zorluklar yaşadığımdan bihaber olan zâtı muhteremler tarafından!..

Adımı neye çıkarırlarsa çıkarsınlar, hangi sıfatla anılırsam anılayım, ben hep buradayım.  Yerimden ve duruşumdan fevkalâde memnunum. Beni anlamayanlar bu ülkede bizi “Biz” yapan değerlerden nasipsiz kalanlardır.

SİZ SAKIN EMEĞİNİZİ (ESERİNİZİ) BİLMEYENLERE SUNMAYIN ve  ASLA BİLMEYENLERLE TARTIŞMAYINIZ!..

Hayatı anlamlandırarak yaşamak; adam gibi yaşamaktır!..

Kendimi bildim bileli doğru olduğuna inandığım idealler uğruna yanlış olan her hareketin karşısında biranbile tereddüt etmeden doğruyu savunmaya çalıştım. Tek amacım kendini düzeltki toplum düzelsin felsefesiyle kendim ve çevremde gördüğüm yanlışlıklarla mücadele ettim.

Tek gayem insanoğullarının ve yaşadığım şehrin kalkınması olmuştur. Bu düşüncelerle kendi çabalarımla Eşrefoğlu Dergisini kurdum.

Körükürüne bağlandığım bir düşünce olmamasına rağmen bu çabamı insanların  siyasi bir düşünceye hizmet ettiğim yönünde yorumlamaları ve bu fısıltıların kulağıma gelmesinden ötürü hayal kırıklığına uğradığımı belirtmek isterim.

Beyhude geçen 27 yıl içerisin de anlamlı gördüğüm ve gururla bahsettiğim dava mücadeleme camia içerisinde yüzlerine tükürülesi rantcı insanların bulunması nedeniyle istemeyerek de olsa nokta koyuyorum.

"Terör Sorunu ve Etkileri" adlı konferansı

Eşrefoğlu Dergisinin düzenlemiş olduğu "Terör Sorunu ve Etkileri" adlı konferansı

7 Aralık 2011 Çarşamba, 00:04 tarihinde Seyit Karakaya tarafından eklendi

Terör tüm ülkeler tarafından yasaklanan, lanetlenen ve kabul edilmeyen bir hastalıktır.Terör ancak kendilerini ifade edemeyen, insanların hak ve hukuklarına saygı duymayanların girişebileceği bir harekettir.
Dünyanın çeşitli ülkelerinde olduğu gibi Türkiye'de terörden muzdarip olmuş bir ülkedir. Ülkemiz 1984 yılından beridir bölücü ve ayrılıkçı terörle mücadele etmektedir. Bu mücadele onbinlerce insanımızın can kaybına, ülkemizin ve milletimizin ise güç kaybına uğramasına neden olmuştur.
Terör nereden ve kimden gelirse gelsin hiçbir zaman meşruiyet kazanmayacaktır. İnanıyorum ki Türkiye terörle ve terör örgütüyle mücadelesinde mutlak başarıya ulaşacaktır. Yeter ki buna olan inancımızı toplum olarak muhafaza edebilelim.
Bu vesileyle terörle mücadele de şehitlik şerbetini içen asker, polis ve vatandaşlarımıza Allah'tan rahmet diliyor, hepinizi saygı ve sevgilerimle selamlıyorum.

Milli Birlik Çağrısı

Eşrefoğlu Sosyo-Politik Kültür Dergisinden; ÖNSÖZ--- Milli Birlik Çağrısı

“Terörü Kardeşlik Ateşinde Yakmak” adlı düzenlemiş olduğumuz konferansımız bi nevi milli birlik çağrımızdır. Lütfen bu çağrımıza, Türklerle, Kürtlerle, Lazlarla, Dadaşlarla, Çerkezlerle, Araplarla, Süryanilerle, Alevilerle v.b. Cemaatlerle, Siyasi Partilerle, Farklı Derneklerle yani Sivil Toplum Örgütleriyle ayrımcılık-Etnisite yapmaksızın iman birliğiyle, iş birliğiyle, ortak ana dil birliğiyle bir bütün tutarak sosyal ekonomik ve kültürel çalışmaları artırıp eğitimi ortak bir hal alarak, milli kültür, milli şuur sağlamlaştırarak ve zihin birliği sağlandıktan sonra fikirlerimizi fiiliyata dökebiliriz. 





Bir milletin başarısı, mutlak bütün milli güçlerin bir istikamette oluşmasıyla mümkün olacaktır.bu mümkünat milletin güç birliğiyle elde ettiğimiz başarıdır.


Bizler Beyşehrimize, halkımıza ve tüm inanan insanlara katkımız olacağı inancı ile bu görevi üstlendik yapımız itibariyle, “bardağın dolu tarafını gören” anlayışına sahibiz.


“Birbirimizi sevmedikçe gerçek iman etmiş olamazsınız. İman etmedikçe cennete giremezsiniz.“  diye buyuran Allah’ın Resulün inancıyla karşınızdayız. Doğamızı, Yeryüzündeki her şeyi sevelim. Allah’ın yarattığı her şeyi sevelim.


Yeryüzünde felaket başa gelmeden önce onu önlemek ve korunmak çarelerini düşünmek gerekir.


 Yaratıcılık insanın en temel özelliklerinden biridir. İnsanın kendi doğasında beslenen bu yaratma isteği, teknolojideki gelişmelerin ana sebebidir. Artık neredeyse insan gibi görebilen, ses tanıyan, insandan daha hızlı ve isabetli karar veren sistemler mevcuttur. Günümüzde insan ve makine bir anlamda bütünleşmiştir. Buradan anlaşılacak ana başlık insan oğullarının ayrımcılık- etnik parçalara bölünme yapmadan tam anlamıyla bütünleştiğin de başarılamayacak bir şey yoktur.


Yeni sayımız için  iyi okumalar dileriz.


Eşrefoğlu Sosyo-Politik Kültür Dergisi Kurucusu Seyit Karakaya

Ölümü Hatırlamanın Fazileti

Ölümü Hatırlamanın Fazileti

(“Ey Allah(c.c)’ın Rasûlü! Şehidlerle beraber haşrolunacak bir kimse var mı?” )

Dünya’ya dalan, dünya’ya aldanan, şehvetlerine köle olan bir kimsenin kalbi şüphesiz ki, ölümün zikrinden gaflet gösterir. Ölümü hatırlamaz. Kendisine ölüm hatırlatıldığında bunu hoş karşılamadığı gibi ölümden nefret eder. Onlar o kimselerdir ki Allah (c.c) onların hakkında şöyle buyurmuştur:

“ De ki; Sizin kendinizden kaçtığınız ölüm muhakkak sizi bulacaktır. Sonra hem gizliyi hem de aşikârı bilen (Allah’a) döndürüleceksiniz. O size (bütün) yaptıklarınızı haber verecektir.” Cuma Sûresi, 62/8)

İnsanlar, ya dünya’ya dalan veya tevbe edip başlayan veyahut da sonuna varan ariftir.

Dünya’ya dalan kimse ölümü hatırlamaz. Eğer hatırlarsa elinden kaçırdığı dünya için üzüldüğünden dolayı hatırlar. Onun zemmiyle meşgul olur. Bu kimseyi, ölümü hatırlaması Allah (c.c)’tan daha da uzaklaştırır.

 Tevbe edene gelince, o kalbinde korkunun kabarması, tevbesinin tamamlanması için ölümü çokca hatırlar. Bazı zamanlar tevbesi tamam olmadan önce kendisini kapıp götürmesinden  korktuğu için ölümden hoşlanmaz. O ölümü hoş karşılamamakta mazurdur. Bu durum şu hadisin kapsamına girmez.

“Kim Allah (c.c)’ın mülakatından hoşlanmazsa,  Allah da onu mülakatından hoşlanmaz.”
Zira bu kimse, ölümden ve Allah (c.c)’ın mülakatından hoşlanmıyor değildir. Kusurundan ötürü Allah (c.c)’ın mülakatının elden kaçmasından korktuğu için ölümü istemez. Bu kimse, tıpkı dostunu razı edecek bir şekilde onu ağırlamak için hazırlık yapmakla meşgul olduğu için dostu ile buluşmaya geciken kimse gibidir.  Bu kimse, dostuyla buluşmaktan hoşlanmıyor değildir. Böyle davranmasının sebebi, ölüme hazırlık yapması ve ölümden başka bir meşguliyetinin olmamasıdır.  Aksi takdirde dünya’ya dalan kimselerin safına iltihak etmiş olur.

Hz. Huzeyfe ölüm döşeğinde iken şöyle demiştir. “Bir dosttur ki fakirlik üzerine geldi. Gelmesinden pişman olan kurtulmasın. Yâ Rab!  Eğer katında fakirlik zenginlikten, hastalık sıhhatten, ölüm yaşamaktan daha sevimliyse ölümü bana kolaylaştır ki sana kavuşayım.”

2- Her Durumda Ölümü Anmanın Fazileti

Hz. Peygamber (s.a.v) şöyle buyurmuştur:
“ Lezzetleri kesip yıkan ölümden çokca bahsedin!”

Hadisin mânası: “ Onu anmakla lezzetleri bulandırın ki lezzetlere olan meyliniz kesilsin. Dolayısıyla Allah(c.c)’a yönelmiş olrsunuz!”

Hz. Peygamber (s.a.v) şöyle buyurmuştur:
“Eğer hayvanlar, ölüm hakkında ademoğlunun bildiğini bilseydiler, insanlar onlardan semiz bir et yiyemezlerdi.” (Beyhâkî)


Hz. Âişe (k.v) şöyle buyurdu:
“Ey Allah(c.c)’ın Rasûlü! Şehidlerle beraber haşrolunacak bir kimse var mı?”  Hz. Peygamber (s.a.v) cevap olarak şöyle dedi.
“Evet! Yirmi dört saatte yirmi defa ölümü anan bir kimse!”

Bütün bu faziletlerin sebebi ölümün anılmasındandır. Ölümün anılması da aldanış evinden uzaklaşmayı ve ahret için hazırlıklı bulunmayı gerektirir. Ölümden gaflet ise;  insanı, dünya şehvetlerine dalmaya davet eder.

Hz. Peygamber (s.a.v) şöyle buyurmuştur:
“Müminin hediyesi ölümdür.”

Bunu şu hikmete binaen söylemiştir. “Dünya mü’minin hapishanesidir. Çünkü mü’min, dünyada nefsinin şiddetinden, şehvetlerinin riyazetinden, şeytanın müdafaasından ötürü sıkıntıdadır. Bu bakımdan ölüm onun için bu azaptan kurtulmaktır. Kurtuluş ise, onun hakkında hediyedir.” Zira Hz. Peygamber (s.a.v.) şöyle buyurmuştur:
“Ölüm her Müslüman için kefarettir.”

Enes’in rivayetine göre Hz. Peygamber (s.a.v.) şöyle buyurmuştur.

“Ölümün zikrini çokça yapın! Çünkü ölümü anmak günahları siler, dünyayı gözünüzde küçülterek kıymetsiz kılar. Ayırt edici olarak ölüm kafidir. Vaiz olarak ölüm yeter.”

3 Ölümü Anmayı kalbe Yerleştirmenin Yolu
Ölüm korkutucudur ve tehlikesi büyüktür. Halk onun hakkında az düşündüğünü, onu az andığı için ondan gafildir. Onu anan bir kimse de boş bir kalple değil, dünya ile meşgul olan bir kalp ile onu anar. Bu bakımdan ölümün anılması bu kimsenin kalbinde herhangi bir fayda temin etmez. Öyleyse yapılması gereken şey, kulun kalbini her şeyden boşaltmasıdır. Önünde sadece ölümün anılması kalmalıdır. Tıpkı tehlikeli bir sahraya gitmek isteyen veya denizde yolculuk yapmak isteyen bir kimse gibi! Muhakkak ki bu kimse sadece o sefer hakkında düşünür. Öyleyse ölümün anılması kalbe girdiğinde tesir etmeli, kişinin dünyaya olan sevgi ve sürûru azalıp kalbi burkulmalıdır.

Ebu Derdâ (r.a.) şöyle demiştir:

“Ölüler anıldığında kendini onların herhangi bir gibi say!”

İbn Mes’ud (r.a.) şöyle demiştir:
“ Said, o kimsedir ki başkasından ibret alıp halini düzeltir.”
Ömer b. Abdülaziz (r.a.) şöyle demiştir:
 “Her gün sabah veya akşam, Allah (c.c.)’ın divanına giden birini yolcu ettiğinizi görmüyor musunuz? Onu, yerin bir çukuruna koyarsınız. Yastığı topraktandır. Dostlarını geride bırakmış ve mâişet sebepleri kesilmiştir.” 

Kısa emel’in Faziletlerinden bahsedeceğiz bir diğer sayımızda…

"İmam_ı Gazali"

Eşrefoğlu Sosyo-Ekonumik-Kültür Dergisi'nin Organize ettiği Konferans "Terör Sorunu ve Etkileri" Sunucu Doç. Dr. Caner ARABACI

Terör Sorunu ve Etkileri Konferansı Anamas Konukevinde Doç. Dr. Caner Arabacı'nın katılımıyla gerçekleştirildi. Konferansa Beyşehir İlçe Emniyet Müdürü, Beyşehir Ali Akkanat MYO Müdürü, çeşitli kamu görevlileri, öğrenciler ve halk katıldı. Program saygı duruşu ve İstiklal Marşı'yla başladı. Türkü ve şiirlerin de okunduğu program, Eşrefoğlu Sosyo-Ekonumik-Kültür Dergisi'nin sahibi Sn. Seyit Karakaya; Terörü Kardeşlik Ateşinde Yakmak

Terör tüm ülkeler tarafından yasaklanan, lanetlenen ve kabul edilmeyen bir hastalıktır.Terör ancak kendilerini ifade edemeyen, insanların hak ve hukuklarına saygı duymayanların girişebileceği bir harekettir.

Dünyanın çeşitli ülkelerinde olduğu gibi Türkiye'de terörden muzdarip olmuş bir ülkedir. Ülkemiz 1984 yılından beridir bölücü ve ayrılıkçı terörle mücadele etmektedir. Bu mücadele onbinlerce insanımızın can kaybına, ülkemizin ve milletimizin ise güç kaybına uğramasına neden olmuştur.

Terör nereden ve kimden gelirse gelsin hiçbir zaman meşruiyet kazanmayacaktır. İnanıyorum ki Türkiye terörle ve terör örgütüyle mücadelesinde mutlak başarıya ulaşacaktır. Yeter ki buna olan inancımızı toplum olarak muhafaza edebilelim.

Bu vesileyle terörle mücadele de şehitlik şerbetini içen asker, polis ve vatandaşlarımıza Allah'tan rahmet diliyor, hepinizi saygı ve sevgilerimle selamlıyorum.

Seyit Karakaya'nın konuşmasından sonra

 Son olarak Doç. Dr. Caner Arabacı'nın konuşmasıyla son buldu program, Arabacı konuşmalarında ağırlıklı olarak şunlara değindi; " Terörün sadece taşeronluk yapar, terör kim adına yapılıyorsa ona hizmet etmez, sadece içinde bulunduğu ülkenin hızını keser, gelişmesini durdurur ve terör asla güvenlik sorunu değildir. Terör milli bir olaydır. Buna karşı direnç gösterme bu vatanın evladı olan tüm insanın görevidir. Kurtuluş Savaşı bu ruhla kazanılmıştır. Terör bir etnik sorun değildir. İçimizden bir grubun içine boşaltamayız nefretimizi. Terör Kürt Sorunu değildir. Sabah Namazı camiye giden imamı, okuluna giden bir öğretmeni bu toprakların insanı kurşunlayamaz, sadece Moskof kurşunlar. Karayılan Efsanesi'nden de bahsetti. 30 yaşlarında şehit olmuş, 20'li yaşlarda yaşamış birisidir. Antep'i savunma öyküsünü anlattı Arabacı. Günümüzdeki Milli hain diye nitelendirdiği Karayılan'ın da Urfalı olduğunu aktardı. Zihniyet dönüşümünün nasıl gerçekleştiğini anlattı. Pkk'nın içinde sadece Kürtlerden oluşmadığını bir sürü dış gücün etkisinde olduğunu söyledi.Thedor Hertz'in, Abdullah Cevdet'i satın aldığını ifade etti. Parayla vatan hainliği yaptığını aktardı. Tarihimizde Zenci Musa diye bir karakter es geçilmiştir. Devlet para teklif etmese de istememiştir. Dış güçlerin bize çalış dediği Zenci Musa, oradaki komutana, Komutan bana bak her laf, her adama söylenmez demiştir. Sadece dağ kadrosuna bakarak hain aranmaz, eğer Van'dan lise 3 öğrencisi dağa çıkıyorsa, hain oradadır, oradaki öğretmene bakılmalıdır. Çocuk bu şekilde dağa çıkıyorsa o mu suçludur, onları oraya gönderen midir? Milli Eğitim Bakanlığı bunu tespit edemez mi, bunu tespit etmek çok mu zor? Teröre giden ekonomik kayıplarımız, bizi uçurmaya yetmez mi? Dünyanın en büyük devletlerinden olan Osmanlı neyle yok oldu, terörle yıpratıldı, terörle yıkıldı. Osmanlı'ya karşı azınlıkların nasıl terörist hale getirildiğini anlattı. Bu terör olgusu Şark Meselesi'nin bugünkü halidir. Anadolu'yu parçalamak için gençler eğitildi. Anadolu'da terör için kurulacak Ermeni'de bittiğine göre, şimdi sıra kime geldi? Kürt Şeyh 1. Dünya Savaşı sırasında ihanet teklif eden 11 İngiliz Ajanı'nı iz bırakmadan öldürtmüştür. Bugünkü değişimi ise zihniyet dönüşümü olarak değerlendirebiliriz. Yahudi ve diğer dış güçlerin terörü finans yönünden destekliyor. Gençlerimizi değerlerle donatarak yetiştirme işini eğitim kurumlarımız yapacaktır, teröre karşı herkesi bilinçlendirmeliyiz, vatan sevgisini aşılamalıyız, sadece teröre karşı çıkarak ortak duruş ortaya koymalıyız. Bu millet terörün de hakkından gelir." Arabacı'nın konuşmasının ardından, Seyit Karakaya tarafından Kur-an'ı Kerim hediye edildi. Caner Arabacı Kuran'ı öperek alnına koydu. Hediye töreninin ardından program sona erdi.